زنده باد دوست داشتن

به نظر تو آدم اول باید خودش را دوست داشته باشد یا دیگران را؟

مطمئنم خیلی‌ها (حتی آن‌هایی که شیفته خودشان هستند) جواب می‌دهند:

خب معلوم است، اول باید دیگران را دوست داشت، در غیر این صورت خودخواهی است.

ولی من می‌گویم برای دوست داشتن دیگران، اول باید خودمان را دوست داشته باشیم و این موضوع را نه تنها خودخواهی نمی‌دانم، بلکه فکر می‌کنم راهی است برای کم کردن خودخواهی‌ها و دلپذیرترکردن چهره‌ی جهان. البته به دست آوردن چنین نتیجه‌ای، یک شرط دارد. شرطش این است که معنی واقعی دوست داشتنِ خود را درک کرده باشی.

فکر کن تو خودت را دوست نداشته باشی یا وجودت برایت در اولویت نباشد. فکر می‌کنی حاصل این احساس چه می‌تواند باشد؟ مطمئن باش اصلاً نتیجه خوبی نخواهد داشت. وقتی خودت را دوست نداشته باشی، نه از جسمت مراقبت می‌کنی، نه از روحت. برایت مهم نیست چی می‌خوری یا چی می‌نوشی.

برایت اهمیتی ندارد که با چه کسی دوست می‌شوی، چه فیلمی را تماشا می‌کنی و یا چه تفریحی را انتخاب می‌کنی. هیچ چیز در رابطه با خودت برایت اهمیت ندارد. نتیجه چنین روشی، بی‌تردید آدم را مریض می‌کند. احتمالاً خانواده‌ات اول متوجه بیماری جسمت می‌شوند. حسابی نگرانت می‌شوند و تو را می‌برند پیش پزشک.

یعنی در حقیقت وقت و آرامششان را با هم می‌گیری. بعد کم کم می‌فهمند که روح و روانت نیز چندان میزان نیست؛ چرا که از هجوم دیده‌ها و شنیده‌های بی‌ثمر و بدثمر، بدقلق و کج‌رفتار شده‌ای. نمی‌دانی یک روح بیمار، چه قدرت بی‌رحمانه‌ای دارد. می‌تواند در یک چشم برهم‌زدن، تمام خوشی‌های یک خانواده را از بنیان بکند و ببرد. و دیگر کی آرامش برمی‌گردد؟ خدا می‌داند.

می‌بینی، پس اگر معتقدی آدم باید نزدیکانش (و گسترده‌تر از آن) همه‌ی انسان‌ها را دوست داشته باشد، اول باید یاد بگیرد خودش را دوست داشته باشد. وقتی از جان و روانت محافظت کنی، کمک بسیار بزرگی به خانواده‌ات و همه‌ی انسان‌ها کرده‌ای، چرا که تو در ساختن یک دنیای قشنگ و مهربان، دنیایی بی‌جنگ و بی‌دلهره، سهیم بوده‌ای. پس زنده باد دوست داشتن

!