معشوقه ذهن ساخته

*من فکر میکنم، خیلی از مواقع ما آدمها عاشق تصویری میشیم که از یک فرد میسازیم نه عاشق چیزی که اون فرد هست. خیلی از مواقع اگه خود حقیقی فردی رو بشناسیم، شاید بهش هیچ ارادتی نورزیم که از دایره دوستانمون هم حذفش کنیم. مخصوصا وقتی کسی رو به طور کامل نمی شناسیم، این مدل دوست داشتن خطرناکتر هم میشه. طرف با شنیدن گلچین شده صفاتی از یک شخص، برای خودش یه تصویر ذهنی از اون آدم میسازه و شروع میکنه هی شاخ و بال دادن به این تصویر. به گمان اینکه وقتی اینطوریه، حتما اینطوری هم هست و اینطوری عمل میکنه و � بعدش که یک زمانی با حقیقت روبرو میشه، یک دفعه همه چیز فرو میریزه.

* میگم من بارها دیدم اینهایی که در دوست داشتن یک نفر ثبات قدم دارن همه شون از یه اصل تبعیت می کنن. منظورم از ثبات قدم اون نوع دوستیه که آهسته و پیوسته است. یعنی مثلا اینطوری نیست که یه زمانی خیلی داغ و تند عاشقش باشن و هیچ نقطه ضعفیش رو نبینن ، و یه زمانی هم با دیدن یا فهمیدن حقایقی، طرف به طور کامل از چشمشون بیفته و اظهار تنفر علنی کنن.

اون اصل هم اینه که از اون فرد یه آدم خاص یا بی عیب و نقص تو ذهنشون نمیسازن. یعنی عاشق تصویر ایده آلی نمیشن که از یک فرد ساختن بلکه عاشق خود اون فرد میشن، با همه نقطه ضعفهایی که داره و

میدونن که داره

.

منظور من الان اینجا صرفا رابطه عاطفی نیست، ارادت ورزی به شخص خاصی مد نظرم هست. مثلا حتی علاقه به فلان شخصیت ورزشی و غیره