دوست داشتن

امشب از آسمان ديده تو

        روي شعرم ستاره مي بارد

        در سكوت سپيد كاغذها

        پنجه هايم جرقه مي كارد

         

        شعر ديوانه تب آلودم

        شرمگين از شيار خواهش ها

        پيكرش را دوباره مي سوزد

        عطش جاودان آتش ها

         

        آري, آغاز دوست داشتن است

        گر چه پايان راه ناپيداست

        من به پايان دگر نينديشم

        كه همين دوست داشتن زيباست

         

        از سياهي چرا حذر كردن

        شب پر از قطره هاي الماس است

        آنچه از شب بجاي مي ماند

        عطر سكر آور گل ياس است

         

        آه, بگذار گم شوم در تو

        كس نيابد ز من نشانه من

        روح سوزان آه مرطوبت

        بوزد بر تن ترانه من

         

        آه, بگذار زين دريچه باز

        خفته در پرنيان رؤياها

        با پر روشني سفر گيرم

        بگذرم از حصار دنياها

         

        داني از زندگي چه مي خواهم

        من تو باشم, تو, پاي تا سر تو

        زندگي گر هزارباره بود

        بار ديگر تو, بار ديگر تو

         

        آنچه در من نهفته دريائيست

        كي توان نهفتنم باشد

        با تو زين سهمگين توفاني

        كاش ياراي گفتنم باشد

         

        بسكه لبريزم از تو, مي خواهم

        بدوم در ميان صحراها

        سر بكوبم به سنگ كوهستان

        تن بكوبم به موج درياها

         

        بسكه لبريزم از تو, مي خواهم

        چون غباري ز خود فرو ريزم

        زير پاي تو سر نهم آرام

        به سبك سايه تو آويزم

         

        آري, آغاز دوست داشتن است

        گر چه پايان راه ناپيداست

        من به پايان دگر نينديشم

که همین دوست داشتن زیباست

فروغ فرخزاد